Du treng ikkje seie meir enn slakting for at eg skal sjå blodflaum, flaumlyset, tarmar som heng ut av den store, dampande kroppen. Jaktlaget som står rundt, røyker og hostar.

Kven blir du når hjartet sluttar å slå, auget sluttar å sjå? Alt du då har sett, arkivet av impresjonar, kan det fikserast eller frysast: bli festa og i framtida framkalla?

Sidan har eg vore som ein heimlaus i min eigen kropp. Kan eg kalle fram ro om eg kallar fram bildet av deg?

Det er krusingar i røra. Ho er for tynn. Du har meir rug i røra. Hildur har fløyte i. Du heller ei ause i panna. Røra er ein plomme midt i panna. Det går seismiske rørsler frå sentret av røra. Røra spreier seg utover med skjelva. Det inste av pannekaka blir svart, det ytste kvitt. Mellom det svarte og det kvite er det nyansar av brunt. Avstanden mellom ringane er som bølgjelengda på skjelva. Du tel ringar og finn vulkanens alder.

Det levande har ikkje skal. Skal trengs ikkje. Ikkje noko måhaldast unna. Berre tid er av betydning. Tid kjem. Tid tar av den tid som alt levande har. Mellom blaute dyr finst ikkje luft. Lag på lag med daude, blaute dyr, lagar botnen av grunnen. Utvikling gjer at blautdyr får skal. Vi kallar det vekst.

500 millionar år før klostra får blautdyr skal. Skaldyr er ein mangslungen fauna av artar. Alle sine skal fulle av kalk. Dei døyr. Ramlar til botnen av hav. Born av hav blir pressa saman, til eit skal om kloden. For skal treng kloden. Først for å forsvare alt levande mot sin kraft. Seinare for ikkje lokke det levande til å misbruke kloda sin kraft. 

Ei bru av luftbølgjer går mellom Ey og verölð stor. NATO-soldatar speler amerikansk musikk for eyfolk. Eyfolk speler eymusikk for Amerika, via NATO-base avdeling Ey. Eymann speler Fender Stratocaster under Cirrostratus, Nimbosotratus, via NATO Airforce Radio. Radiatorar varmar islandsk style. Steinhus heite som berre på Island er muleg. Det finnst ikkje grenser for kor heite husa kan vere, for kor høgt eyfolk kan spele, eller kor langt låta når. Ho når London, New York, Berlin, ristar i Berlin til Berlinmuren ramlar, til det som var to heile system, to øyer, skal einast til eitt system. Sukkulimar blir Sugarcubes blir av dei største i nordisk goth, og populære i eitt Berlin som leiter etter noko ur. Å rive ein mur ned er som å bygge ei bru.

Frå Atlanterhavets rygg står flammar opp. Overalt er han spektakulær, den gedigne flammeknoppen. Men særskilt er det, lengst i nord; når flammane bryt is, blir det store kontrastar. I skåret syner kloden at han har ein heit kropp. Over isen over vatnet, over eit vatn i isbreen, over ein tung gass, blir han forma: grunn alabast.

Isobel har skyer av hud, Már – venger av skuldre. Hudskyene løftar skuldrene hans, dei kviler mot straumar av varmluft. Isos pust er varmare enn pusten frå veggane. Veggpusten kjøler ned rommet. Hennar varme luft legg seg mot Márs nakkekvervlar, treff nervar ved røter av håret. Han pustar der hennar hud er heil, ikkje der huda opnar seg; der sansepunkt er skal også anna kjennest, enn varme. Når ho snur seg; knea hans i hennar haser, hans skuldrer om hennar

Ro er eit nummer, og fred eit ord med fire hjørne

Regn er et hus om Bergen.

Ingólfur held i ein fald av is og drar seg mot sprekken. Sprekken er djup, er lag av rein snø, møkkete snø; av hard is, istid, varme somrar, utbrot, sorg og liding. Lemenår og år der trea er pollenrike. Prat til meg! Fortel det du minnest av ammer og kve, klukk klukk, bryt ut igjen etter kvite vintrar, kvite veker. Klukk klukk, klukk klukk. Ingólfur blir trekt mot ishistoria. Hald litt avstand!

Svartfugl krinsar rundt jordbobler. Smel­lande svovel, svingande vengar, vár på stoff i endring. Lava blir gass blir alabast abstrakt: Kokar, kokar botn mjuk. Kokar, kokar, jökull ryk! Svart, ei kvit, ei øy på øy i eyjar is! Æveleg bål blafrar fluor bris. Han hardnar folk, hardnar fugl, denne eldgeotermikk, denne naturlege kraftfabrikk.

Toppskotet har form
som greina har form
som treet har form
som andre tre. Også andre tre er forma
som greiner forma
som toppskotet som eg gnir mellom fingrane.

Ho snakkar til han med kroppen også. Det dampar ikkje lenger mellom kroppane. Damp treng luft. Det er ikkje luft mellom dei lenger.

Herfrå er det heilt. Kartliner visest ikkje.

Delstatar og språkområde visest ikkje.

Ukrania blir berre landskap, geologi og vegetasjon.

Veret endrar flyginga. Flyginga endrar veret.

Himalayais smeltar. Himalayais blir overflodsvatn. Flaumvatn blir for mykje for røyra. Røyr brest. Skrid vegar, skrid sletter, bakker. Bakkefolka bygger ny veg, nye vassrøyr.

Eg bygger nye relasjonar. Rekongiserer. Ser etter nye måtar å byggje luftbruer, balanse sterkare enn rustningar. Berre slik kan flyginga mi endre klima; den der kloden under meg, frå grunnen av.